کتاب توحید شهید آیت الله العظمی حاج سیدعبدالحسین دستغیب

يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ

بعضی از درخت ها ریشه شان پهن می شود و برخی عمودی به زمین فرم می رود. در موقعی که باران می آید آنهایی که ریشه های پهن دارند سیراب می شوند و گیاهانی که ریشه عمودی دارند خیلی کم سیراب می شوند لذا این قسم گیاهان چون شلغم و تربزه را چنین قرار داده که برگهایی اطراف بدنه گیاه بروید و به طوری بالا بیاید که مثل ناودان باشد باران که روی برگ می ریزد آن را پای همان ریشه سرازیر نماید، در حلقوم آن ریشه ریخته شود.

نسبت به خود انسان دندانهای پیشین (انیاب) را که برای پاره کردن خوراک است تیز و دندان های آسیا (طواحن) که برای خورد کردن و ساییدن است پهن آفریده است.

متوجه هستید که برای نرم کردن خوراک توسط دندان ها لازم است فک حرکت کند اولا حکمت الهی بر این قرار گرفته که فک پایین بجنبد نه بالا- تصورش را بکنید اگر بالا می جنبید یعنی همه سر هنگام خوردن حرکت می کرد چقدر زشت بود؟! و اگر صرف خوردن فک به یکدیگر هم بود برای خورد شدن غذا کافی نبود بهترین طرز جهت سایید غذا چرخیدن است نه مستقیما برخورد به یکدیگر. فک پایین باید بچرخد وقتی با فشار خوراک را زیر دندان به حرکت در می آورد نیاز به قاشق متحرک و محرک دارد؛ این کار را زبان می کند که خوراک را این طرف و آن طرف می اندازد، از زیر چرخ آسیا که بیرون جهید دوباره آنرا برای خورد شدن بیشتر و بهتر به زیر دندان می اندازد. بدون اینکه ما التفات داشته باشیم کار خودش را می کند و بدون اینکه خودش تله بیفتد و زیر دندان ها له شود ، بعضی اوقات گوشه آن زیر دندان می افتد تا قدر عافیت را بدانیم و متذکر این نعمت شویم.

هر گیاهی که از زمین روید                                                  وحده لا شریک له گوید

تسبیح ملکوتی را گوش نمی شنود.

بلی یک مرتبه از تسبیح است که غیر از تسبیح عقلی است، غیر از این است که عرض شد که تکوینا اثر، دلالت بر موثر دارد کتاب عالم وجود دلالت بر عدم نقص صاحبش دارد. اما تسبیح دیگر مثل تسبیح اختیاری بشر است به زبان ملکوتی، تمام اجزا عالم وجود حتی ذرات بدن من و شما تسبیح می کنند به صورت ملکوتی که قابل شنیدن ما نیست؛ ما در عالم ملک هستیم جهت ظاهر صامت است ولی ملکوتش ذاکر است.

از روایات مسلمه در معجزات پیغمبر اکرم (ص) تسبیح کردن سنگ ریزه ها در دست اوست. سنگ ریزه ها را در دست گرفت جلو اصحاب باز کرد و صدای تسبیح را اصحاب شنیدند.

انسان هم چنین است نسبت به ماوراء ماده و عالم ارواح بی خبر است ارتباطی که میان روح است، رزق ارواح چیست و چگونه است، حیاتشان چگونه است؟ ملکوت را بی خبر است تنها صورت را می بیند و به حکم عقل « عدم الوجدان لا یدل علی عدم الوجود» نیافتن نشانه نبودن نیست، عاقل چیزی را که ندانسته منکر نمی شود.

سر آن چیست؟ شاید آن تسبیح ملکوتی اشیاء را اگر خدای عالم بخواهد بفهماند مردم هلاک می شوند، طاقت صوت ملکوتی را ندارند. هر کس صوت ملکوتی اجزاء بدن خودش را بشنود زندگی نمی تواند بکند، متلاشی می شود اما خداوند است که بردبار مطلق است.

عجیب تر این است که اگر پس از عمری پشت به خدا و رو به هوی کردن، شخص توبه کند رو به درگاه خدا بیاورد او را می بخشد «الاسلام یجب ما قبله» اسلام می پوشاند گذشته اش را از بس رحمتش وسعت دارد « إِنَّهُ كَانَ حَلِيمًا غَفُورًا » خدا به ضعف بشر رحم می فرماید عذرش را می پذیرد، بدبخت آن بشری که رو به چنین خدایی نیاورد.

ابراهیم حقیقتش را فرمود که حق تعالی به من عتاب فرمود که چرا تو را طرد کردم. گفت ای خاک بر سر من که از چنین خدای مهربانی روی گردان باشم، ای ابراهیم مرا به خدایم آشنا کن. بالاخره موحد و مومن می شود.